امروز بابام یه داستانی رو میخوند قشنگ بودش گفتم بذارم اینجا :)
تاریخ برای ِ گریه و زااری !
دوازده ساله بودم که در مجلس روضه مسجد جامع ِ قمشیه با پدرم شرکت داشتیم!
واعظ گفت : امام صادق (ع) از کار ِ نخل کاری در آفتاب ِ سوزان عرق ریزان برگشته بود پ
و از شدت ِ حرارت به سختی نفس میکشید ،حضار همه گریه کردند
من از شوق ِ این کار از طرف ِ پیشوای ِ مذهب ِ خود چهره ام گشاده شد
عظمت ِ کار مرا خندان کرد و اطرافیانم کارم را گناه دانستند و برخورد ِ بدی بامن نمودند...
تاریخ ِ ما را برای ِ ایجاد ِ نا امیدی و گریه نوشته اند نه برای ِ تجربه اندوختن و به دنبال ِ آن کار و کوشش
تاریخ ِ ما هنوز در جنگ ِ امام حسین (ع) و صلح ِ امام حسن (ع) گنگ و نارساست
بخاطر ِ اینکه نمیتوانیم زمان و مکان را تعمق کنیم گاه جنگ است از کربلا میگوییم
گاه صلح است از حسن (ع ) میگوییم
از هر دو بهره برداری ِ موضعی و به نفع ِ اعمال ِ خود میکنیم
حال آنکه اصل ِ قضیه چیز ِ دیگری است
آن صلح بسیار عاقلانه و آن جنگ با توجه به پیمان شکنی ها درست و ندای ِ حق است
ما تنها برای ِ گریه و زاری ِ مردم که سعی شده در جهل بمانند هردو را میگوییم !
آیت الله سید حسن مدرس
عروس کوشولو و همسرکش